Beste Snippen,
Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben Nadine. Ik ben al bijna 6 jaar lang 25 jaar oud en speel sinds 12 jaar waterpolo bij de Snippen. Nee, niet sinds 12 jaar bij de Snippen, maar ook maar 12 jaar waterpolo. En daarmee ben ik een uitzondering op de regel binnen de Snippen, waar iedereen zo’n beetje vanuit zijn luiers het zwembad is ingegooid. Maar ook ik heb mijn plekje weten te veroveren bij de dames en zowaar dit jaar voor het eerst van mijn leven in het eerste team. Dames 1. De “selectie” (nooit begrepen wat ze daarmee bedoelen…). Waarbij de meesten al van pupil af aan droomden van deze fel begeerde plek, was mijn eerste reactie, “uhm… ik hoef nu toch niet twee keer per week te trainen he?”. Want laten we wel wezen, veel beter dan dit ga ik toch worden! Maar wat mag ik met toppers het zwembad delen; snelle meiden van wie ik enorm veel leer en met wie ik kan lachen tot ik er van in mijn zwempakje druppel. Oké, ik ben niet de snelste, ik ben niet de sterkste en zeker geen “frontman” van het team, maar zoals Arnold zegt, mag ik er met mijn felheid en ambitie om de tegenpartij huilend naar huis te sturen toch ook wel wezen.
Maar zoals vele anderen met mij, had ik onlangs de griep. De buikgriep welteverstaan. En omdat de dokter mij -na twee weken buikgriep- aanraadde om toch maar eens een weekend rust te houden, zag ik mijn kans schoon om langs de zijlijn een paar mooie kiekjes te schieten van mijn geweldig leuke teamgenoten. En wat blijkt, zonder mij winnen ze ineens de pot. Heerlijk. Gun het ze.
En omdat ik in ieders twinkelde oogjes het stille verlangen zag van een nieuwe profielfoto op facebook of “insta”, heb ik geprobeerd iedereen goed op het plaatje te schieten. Geen moeite natuurlijk.
Maar voordat we hiermee beginnen, moet er ook aandacht besteed worden aan de afwezigen. Onze voormalige brokkenpiloot en tegenwoordig ster van het team: Bryony. Met een Oostenrijks biertje in de hand zat zij in de Cin Cin in Gerlos met haar mobiel vol spanning mee te genieten met de wedstrijd. Ook moeten wij dit jaar onze Iris missen vanwege een blessure. Iris, die qua kracht niet onder doet onder onze waterpolomannen. Een groot gemis in ons team dit jaar en wij duimen dat zij er volgend jaar weer bij is!
Dan nog een terecht stukje over onze trainer/coach. Cor. Corrie. Onze rots in de branding. Onze stip op de horizon. Een dames team trainen en coachen kost je een paar jaar van je leven, maar gelukkig is onze Cor nog jong en kan het goed hebben. We zijn erg blij met hem en hopen dat hij het nog lang volhoudt met ons!!
Over op de orde van de dag… De match! Allereerst moest er even goed ingezwommen natuurlijk. Angela doet dit op geheel eigen manier (nummer 3 rechts onderin). Maar wij oordelen niet. Zo zijn wij.
En daar gaan de tijgers! Gefocust. Geconcentreerd
Hier zien we Angela. Onze kanjer. Volledig in vorm. Lensjes goed. Duidelijk goed opgewarmd. Zij speelt de bal vooruit.
…naar Lieke, onze huisdokter die in het water evolueert tot waterwolf en die de bal hier met haar beruchte “monkey throw” (a.k.a. slingerworp) in het doel probeert te rossen. Maar helaas, het mocht niet baten.
Ondanks de felle verdediging en een uitmuntende inzet van onze keepster Tatjana, die elke week graag hele epistels op de Whats App zet om ons in “the mood” te krijgen voor de aankomende wedstrijd, zien wij op het score bord de score voor de tegenpartij stijgen.
Maar daar hebben we onze topper Kim. Kim, oudste en wijste van het team, moeder van twee kinderen, dit jaar weer begonnen nadat zij in september is bevallen van haar zoontje en nu alweer in topvorm. Wat een topper. Wat een souplesse. En de score staat op 1-5.
En dat geeft goeie moed. Wendy weet de bal tot twee keer toe te veroveren en er vandoor te gaan richting het goede doel. Zij scoort een keer.
Isabel. Ons schatje. Onze jongste. En wat een techniek al! Ook zij weet na een mooie sprint de bal tegen het zeil te krijgen!
En mede dankzij mooie verdedigende acties van Monique… (die vandaag vanwege onze vele afwezigen bij ons komt invallen. Heldin.)
En twee mooie doelpunten van Monique (heeeeeeeldin!!)…
…zien wij de stand oplopen naar 6-6!
Het laatste deel van de wedstrijd wordt enorm spannend. Dankzij een mooi doelpunt van Anouk
(felste en snelste tijger van ons team)….
….en twee mooie doelpunten van Linda…
…maar helaas ook bij de tegenpartij, zien wij de stand oplopen naar 8-8 in de slotfase. De spanning is om de snijden. De laatste seconden van de wedstrijd tikken weg en aan beide kanten zijn kansen. En dan gebeurt het..
De Snippen krijgt een strafworp mee. Letterlijk nog 5 seconden op de klok en Linda gaat klaar liggen. Linda. Onze topper. Onze vanaf de luiers in het water gegooide teamgenoot. Stalen zenuwen. Bloed fanatiek. Het publiek durft bijna niet meer te kijken.
Maar ze doet! Ze legt die bal in de kruising alsof het niks is en na nog een wanhoopsdaad van de keeper van de tegenpartij richting ons doel, klinkt het signaal en wordt er luid gejuicht door ons allen. Trots. Een klein traantje in het ooghoekje. Het neusje even ophalen. Wat hebben ze dat goed gedaan. En met een mooie 9-8 score op het bord en een voldaan gevoel, ging ik weer richting mijn bedje om toch echt proberen die rust te pakken. Was nog niet echt gelukt…
Armslag berichten maart 2017
[x_recent_posts type=”post” count=”20″ offset=”” category=”armslag-maart-2017″ orientation=”vertical” no_sticky=”true” no_image=”true” fade=”false”]