December 2018
Nadat ik mijn fluit in Ter Apel goed had opgeborgen maar mijn afscheidsmail niet opgevallen was (of niet serieus genomen werd), heb ik in september en oktober nog enkele wedstrijden gefloten. Sinds die tijd is het vertrek naar een wedstrijd voor mij geen gepuzzel meer hoe laat ik weg moet of genoeg reistijd heb. In plaats daarvan kan ik gewoon naar de wedstrijd, spelen en dan terug naar huis (of zoals de meeste weten naar De Spetter).
Vaak hoor ik dan de verhalen van de spelers of nieuwe generatie scheidsrechters en denk vaak “hoe kan dit nu?”of “tja, waarom zo moeilijk”. Omdat ik toch redelijk goed contact heb met indelers en of collega scheidsrechters betrap ik mijzelf er weleens op dat ik dan aan de bel hang of even een vraag er over stel wanneer het zo uit komt. Wellicht is dit helemaal niet handig, noodzakelijk of gewenst, maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het gaat. Als eerste stap doe ik dus eigenlijk wat iedereen kan en zou moeten doen, communiceren. Ik ben er vast niet goed in en anderen veeeel beter, maar doordat ik het doe, beantwoordt het vragen en lost het soms wat op of krijg ik begrip.
Wanneer oude bekenden mij nog van jaren geleden herinneren weten ze dat deze manier van omgaan met de omgeving niet mijn natuur is, ik heb het door de jaren heen geleerd en eigen gemaakt. Daarbij heb ook ik hulp gehad, van vrienden, kennissen, binnen en buiten de vereniging. Zo vlak voor het afsluiten van 2018 ga ik proberen om dit gevoel meer in te zetten daar waar kan en mogelijk is. Omdat ik een persoon bent die een agenda moet hebben, om zaken te volgen, zet ik nu op elke zaterdag een reminder in mijn agenda. Daarbij de mededeling, wat kan ik voor iemand anders betekenen? Mijn onregelmatige diensten geven niet altijd de gelegenheid maar de wil en de actie is inmiddels ondernomen en wellicht zie je mij onverwachts langs de badrand of clubhuis. Mijn eerste actie heb ik zojuist omgezet naar een daad.